معروف به محمدطاهر نقاش متخلص به کاشی. صاحب تذکرۀ نصرآبادی آرد: خامۀ فکرش چهرۀ عروسان معنی گشاید و دیبای زربفت سخن را بی تأمل نقش بندی نماید. طبعش نهایت لطف و دقت را دارد به امر نقش بندی در کاشان مشغول است، اگرچه فقیر بصحبت او نرسیدم اما گاهی مکالمۀ روحانی واقع میشود. این اشعار از اوست: خلق نکوبخود در جنت گشادن است تعظیم خلق کاسۀ همسایه دادن است دانی که چیست بخیۀ زخم زبان خلق دندان ز درد بر سر دندان نهادن است بگشای لب که آمد و رفت نفس ترا هر دم بعمر گرم عنان کوچ دادن است رم خوردۀ تو الفت کس کی کند قبول دل برگرفتن از تو دل از دست دادن است. # # # گفتم از قطع نظر کوته کنم سودای زلف چشم حسرت حلقۀ دیگر به این زنجیر بست. شکن طرف کلاهش بنظرها نقاش دامن خیمۀ لیلی است که بالا زده اند. بی بصیرت را عنان در دست نفس سرکش است میبرد هر جا که میخواهدعصاکش کور را. از طپیدنهای دل رو میدهد افغان مرا گر بود چون زنگ دندان بر سر دندان مرا. قامت خم گشته پشتیبان کنج عزلت است این کمان چون چله میگردد کمند وحدت است. چون قدت خم گشت از تیر اجل غافل مباش کز برای گوشه گیری این کمان پیچیده است. سر رشتۀ وجود و عدم بستۀ منست من در میانه همچو گره هیچکاره ام. دل چو بگشاید بخاطر صد گره پیدا شود عقدۀ سیماب افزونتر شود چون واشود. (تذکرۀ نصرآبادی ص 370) از وزرای سلطان ابوالمظفر رکن الدین ملک ارسلان بن طغرل بن محمد بن ملکشاه بوده است. رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 4 ص 520 شود
