المارانی، ابوعمرو، عثمان بن عیسی بن درباس المارانی، الکردی. ضیاءالدین، در عصر خویش از اعلم شافعیین در فقه بود. نسبتش به بنی ماران مردج (نزدیک موصل) رسد. در اربل نشو و نما یافت و از آنجا بدمشق و سپس مصر شد و قضای غربیه بدو تفویض کردندو سپس سلطان صلاح الدین شغل قضای دیار مصر را در 566 هجری قمری بدو داد و از آن پس به تدریس پرداخت و گوشه گرفت تا آنگاه که بقاهره درگذشت (602 هجری قمری). از کتب وی: ’الاستقصاء لمذاهب الفقهاء’ نزدیک بیست مجلد و ’شرح اللمع’ در اصول فقه. (الاعلام زرکلی ج 2 ص 630)
