عوفی او را در شمار شعرای دورۀ سلجوقی آورده و فراوان ستوده است. (لباب الالباب ج 2 ص 334). و مرحوم هدایت در مجمع الفصحاء نویسد: حکیمی حکمت مآب و ندیمی شیرین خطاب بود. (مجمعالفصحاء ج 1 ص 314). عوفی از وی قصیده ای آورده است بدین مطلع: ای چو دل رفته ز ما چون جان بر ما آمده همچو دل زین روی جان را بر تو سودا آمده
