نام وی سیدحسن بن سیدهادی بن سیدمحمد عاملی کاظمی موسوی و کنیت او ابومحمد و ملقب بصدرالدین و مشهور به صدر و از اکابر علمای امامیه است. وی پیش از رسیدن بسن بلوغ از نحو و صرف و معانی و بیان و بدیع و منطق فراغت یافت و در کاظمین بفراگرفتن فقه و اصول پرداخت و در هیجده سالگی به نجف شد و کلام و حکمت را از شیخ محمدتقی گلپایگانی متوفای 1293 هجری قمری فراگرفت و خارج فقه را نزد تلامذۀ صاحب جواهر و خارج اصول را نزد تلامذۀ شیخ انصاری آموخت و و علم حدیث و رجال و ریاضیات و علم الحروف را بر افاضل عصر خواند و شطری از علوم غریبه را نیز از شیخ عبدالحسین هندی تعلیم گرفت سپس به سال 1297 از نجف به سامراء، شدو نزد مرحوم حاجی میرزا حسن شیرازی تلمذ کرد و به سال 1315 بکاظمین بازگشت و بتألیف و تدریس پرداخت. از آثار اوست: احیاء النفوس بادب السید بن طاوس. بغیهالوعاه فی طبقات مشایخ الاجازات. تأسیس الشیعه الکرام لفنون الاسلام، تبیین الاباحه للمصلین. تحصیل الفروع الدینیّه فی فقه الامامیّه. تکمله امل الاّمل در سه مجلد بزرگ. جامع اخبار الغیبه. حاشیۀ تلخیص الاقوال در رجال. حدائق الوصول الی علم الاصول. ذکری المحسنین. سبیل الرشاد فی شرح نجاه العباد. سبیل الصالحین. سبیل النجاه. مجالس المؤمنین فی وفیات الائمه المعصومین. مختلف الرجال. مناقب آل الرسول من طریق الجمهور. نزهه اهل الحرمین فی تاریخ عمران المشهدین. نهایه الدرایه. وی در یازدهم ربیع الاول سال 1354 هجری قمری بسن 82 سالگی درگذشت. (از ریحانه الادب ج 2 صص 463- 464)
