ابن احمد بن حنبل، مکنی به ابی الفضل. مولد وی بسال 203 هجری قمری بود واحمد او را سخت دوست میداشت. چون از آغاز جوانی پای بند عیال شد از پدر روایتی چندان ندارد. وی از ابوالولید طیالسی و ابراهیم بن فضل دارع و علی بن مدینی روایت کند، و از او فرزند وی و بغوی و محمد بن مخلد و دیگران روایت کنند. چندی قضاوت اصفهان داشت و هم بدانجا درگذشت. عبدالرحمن بن محمد قزاز از احمد بن علی از محمد بن حسین از ابوبکر خلال از محمد بن عباس از محمد بن علی روایت کند که: با صالح به اصفهان شدم. وی نخست به مسجد جامع رفت و دو رکعت نماز بگزارد. بزرگان و مردم شهر فراهم شدند. صالح عهدنامه ای را قرائت کرد و بسیار بگریست و مردم به گریه درآمدند و چون از خواندن فراغت یافت مردم وی را دعای نیک کردند و گفتند ما همگی دوستدار پدر توایم. صالح گفت: گریۀ من از آن بود که به یاد آوردم که اگر پدر، مرا بدین حال دیدی چه کردی ؟ هر گاه زاهدی نزد پدرم آمدی وی مرا بخواندی تا او را بدیدمی، چه میخواست که چون آن زاهد بپوشم و به راه وی روم. خدا داند که من بخاطر وام بسیار و کثرت عیال پدر تن بدین کار دادم... صالح هنگامی که از محکمه به خانه میشد لباس سیاه از تن بدر میکرد و میگفت ترسم بر این حال، مرگم فرارسد. وی در رمضان 265 هجری قمری در اصفهان درگذشت. (مناقب احمد بن حنبل ص 304). ابونعیم گوید مولد وی سال 203 بود و بسال 265 درگذشت. (تاریخ ابن عساکر ج 6 ص 363). و در روضات حدیثی از وی از پدر او احمد بن حنبل در نکوهش یزید بن معاویه آمده است. (روضات ص 53). خطیب گوید: صالح بن احمد دررمضان 265 بسن شصت وسه سالگی درگذشت و مولد وی بسال 203 بود. و گوید: عباس خیاط در خست صالح سروده است: جاد بدینارین لی صالح اصلحه الله و اخزاهما فواحد تحمله ذره و یلعب الریح باقواهما بل لو وزنا لک ظلیهما ثم عمدنا فوزناهما لکان، لاکانا ولاافلحا علیهمایرجح ظلاهما. خطیب گوید او این شعر را خصمانه سروده است و داستانی از یک میهمان صالح آرد که سخاوت طبع او را میرساند. (تاریخ بغداد ج 9 صص 317- 319). و رجوع به الفهرست ص 320 شود. ابن عساکر از عکبری حدیث کند که صالح قضاوت طرسوس یافت و هم او داستان ورود و قضاوت وی را به اصفهان از کتاب ادب القضاء خلال نقل کند و گوید قبر وی در اصفهان در ناحیۀ ’باب تیره’ است. (تهذیب تاریخ ابن عساکر ج 6 صص 362- 363)
