نعت فاعلی از صفوه و صفا، نقیض کدر، روشن، شفاف، خالص، بی درد، بی غش، پاکیزه، ناب، مروق، بی آمیغ، زلال، خلاف دردی: دل از عیب صافی ّ و صوفی بنام به درویشی اندر شده شادکام، فردوسی، رادمردان را هنگام عصیر شاید ار می نبود صافی و ناب، منوچهری، چو مشک بویا لیکنش نافه بود ز غژب چو شیر صافی پستانش بود از پاشنگ، عسجدی، بدینسان آب سرد و آتش گرم هوای صافی و خاک مکدر، ناصرخسرو، کف کافیش بحری از جود است طبع صافیش گنجی از حکم است، مسعودسعد، روشن و صافی ّ و بیقرار، تو گفتی هست مگر ذوالفقار حیدر صفدر، مسعودسعد، که هرکه دین او پاک تر و عقیدت او صافی تر، در بزرگ داشت جانب ملوک ... مبالغت زیادتر واجب بیند، (کلیله و دمنه)، روی صافیت باید آینه وار همچو دندان شانه گل چه خوری، خاقانی، دردی ّ و سفال مفلسان راست صافی ّ و صدف توانگران را، خاقانی، ره آورد عدم را توشۀ خاک سرشت صافی آمد گوهر پاک، نظامی، گنج نظامی که طلسم افکن است سینۀ صافی ّ و دل روشن است، نظامی، بسیار سفر باید تا پخته شود خامی صوفی نشود صافی تا درنکشد جامی، سعدی، اگر یک قطره را دل برشکافی برون آید از او صد بحر صافی، شبستری، ثریا چو در تاج مرجان صافی زبانا چو در دهر قندیل راهب، حسن متکلم، ساقی که جامت از می صافی تهی مباد چشم عنایتی به من دردنوش کن، حافظ
