ابن محمد بن احمد استوائی، مکنی به ابی العلاء. وی از فقهای حنفیۀ شهر نیشابور و نسبت او به استواء از اعمال نیشابور است. تولد وی بسال 343 هجری قمری است. او ریاست حنفیان خراسان و قضاء شهر نیشابور داشت. او راست:کتاب الاعتقاد. وی بسال 432 در نیشابور درگذشت. (الاعلام زرکلی ص 423). صاحب تاریخ بغداد گوید: وی از عبدالله بن محمد بن علی بن زیاد نیشابوری و اسماعیل بن نجید نیشابوری و بشر بن احمد اسفرائینی و جز اینان روایت کند. در جوانی قصد حج کرد و به بغداد شد، و در کوفه از علی بن عبدالرحمان بکائی روایت کرد. و سپس قضاء نیشابور یافت و چون وی را از آن شغل بازداشتند، ابوهیثم عتبه بن خیثمه که یکی از مشایخ بود قاضی شد و ابوبکر محمد بن موسی خوارزمی این دو بیت را به صاعد فرستاد: و اذالم یکن من الصرف بدّ فلیکن بالکبار لا بالصغار و اذا کانت المحاسن بعد الص صرف محروسه فلیس بعار. صاعد فاضلی راستگوی بود، و ریاست اصحاب رأی در خراسان بدو منتهی گشت. وی به بغداد حدیث گفت و قاضی ابوعبدالله صبری از وی روایت کند و گوید: صاعد در 403 به بغداد آمده است. (تاریخ بغداد ج 9 صص 344- 345). صاحب کشف الظنون ذیل ’کتاب الاعتقاد’ وی را ابوساعدبن محمد بن احمد گفته است و او را با بوبکر محمشاد داستانی است. رجوع به ترجمه تاریخ یمینی صص 427- 438 و نیزبه فهرست تاریخ بیهقی چ فیاض و کلمه استوائی در این لغت نامه شود
