شیخ شیخ ثانی واعظی ملیح، روزبهان بن احمد ثانی واعظی ملیح، نیکوصورت، فصیح اللسان، عذب البیان و خداوند جاهی رفیع و مجدی منیع بود. سلاطین و امراوی را بزرگ می داشتند. وی در جامع عتیق و سنقری تذکیر داشت و در محافل عظیمه دارای منصب وعظ بود. از او کرامات بسیار روایت کنند از جمله آنکه برای طلب باران بمنبر شد و در پایان دعای خود گفت: پروردگارا بعزت تو که از منبر فرود نیایم تا مرا به باران تر کنی. مردم را این سوگند سخت عجیب آمد و فی الحال باران ببارید چندانکه او را تر کرد وی به سال 685 هجری قمری درگذشت و او را پائین پای پدر وی دفن کردند. او راست: سقی الله اقواماً خلوا بحبیبهم و فازوا برضوان وعیش مخلد رجال نسوا دنیاهم و تزودوا تقاه و تقوی الله خیر التزود رجال فنوا عنهم فابقوا و احضروا مشاهد قدس الواحد المتوحد. (شدالازار صص 248- 249)
