محمد بن مکی بن حامد بن احمد دمشقی نبطی عاملی جزینی ملقب به شمس الدین و مکنی به ابوعبدالله و معروف به شهید اول. از بزرگان علمای امامیه و مقتول در 786 هجری قمری وی از فخرالمحققین پسر علامه و ابن نما و ابن معیه و قطب الدین رازی و دیگر بزرگان اجازۀ روایت دارد. شهید را پس از محقق، افقه فقهای اثناعشری دانند. مشهورترین تألیف او لمعۀ دمشقیه است درفقه که شهید ثانی بر آن شرحی نوشته و این متن و شرح از جملۀ کتب درسی در این علم است و مکرر بطبع رسیده. وی در عهد سلطنت برقوق بفتوای قاضی برهان الدین مالکی و عباد بن جماعه بقتل رسید. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به روضات الجنات خوانساری ص 617، تاریخ ادبیات ایران ادوارد براون ص 259، تاریخ مغول عباس اقبال آشتیانی ص 477، 466 و قصص العلماء تنکابنی ص 255 شود
