شرف الدین شفروه یا شفروه ای. از شاعران اواخر قرن ششم هجری و از ستایشگران سلجوقیان بود. دیوان او حاوی 8000 بیت است. از آثار او رساله ای را یاد کرده اند که در مقابل ’اطباق الذهب’ زمخشری مشتمل بر پند و موعظه و شرح حالات اصناف خلایق نوشته است. (فرهنگ فارسی معین). از اشعار اوست: ای جمالت راحت هر سوخته در هوایت مرغ جان پرسوخته رشک حسنت شاهدان خلد را بر کنار حوض کوثر سوخته آتش عشقت فتاده در جهان رخت درویش و توانگر سوخته آه سرپوشیدۀ هر نیمشب آسمان را هفت چادر سوخته عشق چون عود است و دل مجمر ولیک عود آسوده ست و مجمر سوخته. (از آتشکدۀ آذر چ علمی ص 182). و رجوع به فرهنگ سخنوران (ماده شرف شفروۀ اصفهانی) و مآخذ مندرج در آن شود
