سید محمد طبیب متخلص و معروف به شعلۀ اصفهانی. از گویندگان قرن دوازدهم هجری بود و از حکمت طبیعی و الهی و علم طب بهرۀکامل داشت. بیشتر آثار او در سبک متقدمان و قصیده بود. چندی به طبابت مشغول بود و به سال 1225 هجری قمری درگذشت. از اشعار اوست: چیست آن زیبارخ مه طلعت سیمین عذار در سر از هر سو پریشان کرده زلف تابدار گاه از مشک ختا ابروی او دارد خضاب گاه از لعل مذاب انگشت او گیرد نگار. (از مجمع الفصحاء ج 2 صص 261- 262) (از قاموس الاعلام ترکی) (از فرهنگ سخنوران). و رجوع به همین منابع شود
