خیابانی. از معاصران امیر علیشیر نوایی و به گفتۀ او مردی درویش و نامراد است و همیشه بر سر تاج نمد نهاده قورچق می پیچید. ابیات زیر از خمسۀ اوست: به نزد کسی کاو به دانش مهست ز مجرم کشی جرم بخشی بهست. خواهم که چوب تیر شوم تا که گاه گاه بر حال من به گوشۀ چشمی کنی نگاه. بی هنری مایۀ صد غم بود صد هنر از آدمیی کم بود. (از مجالس النفائس صص 11-12). رجوع به فهرست همان مأخذ شود
