احمد بن شیخ یحیی منیری. از اهل قصبۀ منیر بنگالۀ هند و از عارفان و شاعران قرن نهم هجری قمری و از پیروان و معاریف مشایخ نقشبندیه بود. وی دارای تألیفاتی است از جمله کتابی بنام ’شرفنامه’ در بیان لغات، بنام اوست که یا خود نگاشته و یا یکی از مریدانش بنام او پرداخته است. ابیات زیر از اوست: گر سلسلۀ زلفت در دور جنان پیچد در پنج نماز خود دوزخ به دعا خواهم. روی سیه و موی سفید آوردم چشمی گریان قدی چو بید آوردم چون خود گفتی که نا امیدی کفر است فرمان تو بردم و امید آوردم. (از ریاض العارفین و فرهنگ سخنوران). رجوع به فرهنگ سخنوران و مآخذ مندرج در آن شود
