نام او شاه حسین اصفهانی متخلص به ساقی از شاعران قرن دهم هجری است، سام میرزا در تحفه سامی آرد: پدرش میوه فروش بود و در میدان شطاحی و معرکه گیری علم تفوق می افراشت، اکثر کتب را مطالعه مینمود و در اقسام شعر طبعش به هجو راست تر بود از جمله هجوی که برای میرمهدی گفته معروف است، در سایر اقسام شعر، وی بد نبود و اما در شعر او قافیۀ غلط بسیار است و در سنۀ احدی و اربعین و تسعمائه (941 هجری قمری) در حوالی دامغان بر سرچشمه علی درگذشت، او راست: چون نیازم در مقام ناز میدارد ترا با من زار از ترحم بازمیدارد ترا، شام غم غیر از سگ کویش که با من یار بود هر که را دیدم ز یاران بر سر آزار بود، گر آفتاب چو ماه رخت علم نشود تو آفتاب منی سایۀ تو کم نشود، (از تحفۀ سامی ص 121)
