ابن یحیی بن احمد، مشهور به شامی یمنی. از نسل امام هادی یحیی بن الحسین الحسنی العلوی. فقیه و از بزرگان زیدیه و ادبای ایشان بود. در سال 1087 هجری قمریدر جده به دنیا آمد و در صنعاء پرورش یافت. مدتی قضاء صنعاء به وی واگذار گردید. در اوائل خلافت منصور (حسین بن القاسم) بواسطۀ پیوستن به مخالفین وی گرفتارمحنت و عذاب گردید و سپس منصور او را عفو کرد و گرامی داشت. هاشم در سال 1158 هجری قمری در صنعاء وفات یافت. وی دارای تألیفاتی است که از آنجمله: ’نجوم الانظار’ که حاشیه ای بر البحر الزخار است، در فقه و ’صیانهالعقائد’ و ’موارد الظمآن، المختصر من اغاثه اللهفان’ هاشم شاعر نیز بود و طبعی لطیف داشت. از اوست: و اذا القلب علی الحب انطوی فاشتراط القرب و اللقیا غریب. و از همو: لم یبکنی جورالغرام، و لاشجی قل بی المتیم بلیل بسجوعه لکنه و عدالخیال بوصله طرفی فرش طریقه بدموعه. (اعلام زرکلی چ 2 ج 9)
