معروف به فاتح، پسر شارل ششم و ایزابو دو باویر. وی به سال 1403 میلادی در شهر پاریس تولد و به سال 1461 میلادی وفات یافت. در سال 1422م. به پادشاهی فرانسه رسید. هنگام جلوس وی بر تخت سلطنت، انگلیسیان تقریباً سراسر سرزمین فرانسه را اشغال کرده بودند. پادشاه جوان ابتدا برای بیرون راندن اشغالگران کوششی ننمود تا آنکه عرق میهن پرستی فرانسویان به ندای ژان دارک برانگیخته شد و اعتماد به نفسی در شاه پدید آورد. پیروزیهای ژان دارک و همراهانش سلطۀ انگلیسیان را متزلزل ساخت و حتی پس از شهادت آن دوشیزۀ قهرمان جنبشی که به وجود آورده بود به هیچ وجه سستی نپذیرفت. پس از بیست سال پیکار، انگلیسیان که به سال 1450 میلادی در فورمینیی و به سال 1453 میلادی در کاستیون سرکوب شدند از فرانسه طرد گردیدند و جز سرزمین کاله جایی در دست آنان باقی نماند. شارل هفتم کوشید تا برای کشور فرانسه حکومتی مطلوب، مالیه ای سالم و سپاهی دائمی بوجود آورد. وی به روحانیان فرانسه حقوقی اعطا نمود که به برکت آن نفوذ معنوی پاپ روی کلیسا ملی محدود میگردید، کشور را از شر دسته های مسلح معروف به ’سلاخان’ نجات بخشید و بر طغیان سنیورها که با اصلاحات وی مخالفت داشتند و پسر خود شارل هفتم که بعداً به لوئی یازدهم نامزد گردید از آن پشتیبانی میکرد، چیره شد
