معنی شادبهر شادبهر (بَ) خوشحال. (فرهنگ جهانگیری). کسی که از تمتعات دنیوی بهرۀ وافر داشته باشد. (آنندراج) : یکی روز فارغ دل و شادبهر برآسوده بود از هوسهای دهر. نظامی. پسر را همی گفت کای شادبهر خرت را مبر بامدادان به شهر. سعدی (بوستان) لغت نامه دهخدا
