ابن عبدالله بن محمد مدت هشت سال دربغداد نحو و لغت نزد علی بن الدهان فراگرفت و در علم نحو بدرجۀ کمال رسید. از قاضی ابی طبیب طبری حدیث شنیده است. در اصفهان توطن کرده و در بغداد بتدریس علم نحو پرداخته است. او راست: تفسیر قرآن، کتاب در قراآت و قانون فی اللغه در ده جلد. ایضاح ابی علی فارسی و دیوان متنبی و امالی را شرح کرده و بسال 493 یا 494 هجری قمری درگذشته است. (معجم الادباء ج 4 ص 246)
