بیمار. (غیاث) (مهذب الاسماء) (منتهی الارب) (آنندراج) : زین نکته های بکرند آبستنان حسرت مشتی سقیم خاطر جوقی سقیم ابتر. خاقانی. در ره عمر شتابان روز و شب ای برادر گر درستی یا سقیم. مولوی. چون مزاج آدمی گلخوار شد زرد و بدرنگ و سقیم و خوار شد. مولوی. گفتندش که چرا در این بحث سخن نگویی گفت حکیم دارو ندهد جز سقیم را. (سعدی). در قتل ما ز نرگس خود مصلحت مکن کاندیشۀ صحیح نباشد سقیم را. صائب. ، در اصطلاح محدثان، خلاف صحیح است و عمل راوی برخلاف مدلول روایت است و دلالت بر نادرستی کند، بمجاز به معنی چیز ناقص. (غیاث) (آنندراج) : صد سخن گوید پیوسته چو زنجیر بهم که برون ناید از آن صدسخن سست و سقیم. فرخی. با سخن گفتن تو هر سخنی با خلل است با ستوده خرد تو خرد خلق سقیم. فرخی. ، نادرست. مقابل صحیح: گفت از این باب هرچه گفتی تو من ندانسته ام صحیح و سقیم. ناصرخسرو. چکنم چاره چون نمی سازد چیره عزم صحیح و بخت سقیم. مسعودسعد. از آنکه مهتر و مخدوم من نکوداند بنظم و نثرحدیث صحیح را ز سقیم. سوزنی. چشم جادوی توخود عین سواد سحر است لیکن این هست که این نسخه سقیم افتاده ست. حافظ. چه در حساب بود آنکسی که نشناسد صحیح را ز سقیم و صحاح را ز کسور. بدر جاجرمی
