نشستنگاه آدمی. (برهان) (جهانگیری). ورک. (بحر الجواهر). کفل و ساغر آدمی و همه حیوانات. (آنندراج) : خلخیان خواهی و جماش چشم گردسرین خواهی و بارک میان. رودکی (شرح احوال رودکی سعید نفیسی ص 1022). بزد بر سرین یکی گور نر گذر کرد بر گور پیکان و پر. فردوسی. یکی کرّه از پس ببالای او سرین و برش هم بپهنای او. فردوسی. بنوک تیرفروافکند ز کرگ سرون بضرب تیغ فروآورد ز پیل سرین. فرخی. سایل از سیمش همیشه بارور دارد سرین زایر از زرش همیشه بارور دارد میان. فرخی. درع بش آتش حنین گنبدسرین آهن کتف مشک دم عنبرنفس گلبوی خوی شمشادبوی. منوچهری. یکی دست را بر عنان ساخته دگر زی سرین ستور آخته. اسدی. غژغاودم گوزن سرین و غزال چشم پیل زرافه گردن و گور هیون بدن. لامعی. تاجوران را ز لعل طرف نهی بر کمر شیر دلانرا ز جزع داغ نهی بر سرین. خاقانی. سرین گوران از پنجۀ شیران آسوده است. (سندبادنامه ص 9). سرین و چشم آهو دید ناگاه که پیدا شد بصید افکندن شاه. نظامی. در آن رخنه از نور تابنده هور نگه کرد سر تا سرین ستور. نظامی
