سراپرده. ج، سرادقات. (مهذب الاسماء) (منتهی الارب) (دهار). سراپرده و شامیانه. (غیاث) (ربنجنی). و بعضی نوشته اند که این معرب سراپرده است. (آنندراج) : بنشین در بزم بر سریر به ایوان خرگه برتر زن از سرادق کیوان. منوچهری. مگر لشکرگه غلمان خلدند سرادقشان زده دیبای اخضر. ناصرخسرو. این کعبه در سرادق شروان سریر داشت وآن کعبه در حدیقۀ مکه قرار کرد. خاقانی. و سرادق مزعفر در چهرۀ هفت طارم اخضر کشید. (سندبادنامه ص 111). و سرادق جلال و حشمت او را به طناب تأیید مطنب و مقوم گردانید. (سندبادنامه ص 8). روز بر اوراق نرگس می غلتیدند و شب در سرادقات مسدس که از موم ساخته بودند می خفتند. (سندبادنامه ص 201). بر آستان عبادت وقوف کن سعدی که وهم منقطع است از سرادقات جلال. سعدی. پرتو نور از سرادقات جلالش از عظمت ماورای فکرت دانا. سعدی. شه شرق بر که کشیده سرادق دمیده شباهنگ از صبح کاذب. حسن متکلم. ترا علم چو به قاضی القضاه میکردند نبودرایت آفاق این سرادق نور. نظام قاری. ، خیمه ازپنبه، غبار بلندرفته. (منتهی الارب). گرد. (مهذب الاسماء) ، دود بلند به چیزی گرد گرفته یا عام است، هر چیز که محیط چیزی باشد. (منتهی الارب)
