محمدقاسم نام دارد. در فن نقاشی زرنشان بمرتبه ای است که رخسار زرافشان سیم وشان را در عرق شرم دارد و از اثر تردستیش از ابر تصویر گوهر میبارد. در کوی اهلیت خانه دارد و در گلشن آدمیت و نامرادی سیار است. در اصفهان پیوسته با موزونان محشور و از نمک صحبتش بزم عزیزان پرشور است. تتبع بسیار از متقدمین نمود. در امتیاز سخن طبعش خالی از دقت نیست. فکر شعر هیچگاه نمیکند. این چند بیت را بدیههً گفته، جهت یادآوری داخل این صحیفه نمود، رباعی: امروز نداند کسی اندازۀ ما کس را نبود خیر ز شیرازۀ ما خواهدگشتن بلند بعد از مردن چون کرم سفیدمهره آوازۀ ما. (از تذکرۀ نصرآبادی ص 139)
