اسم او سراج الدین و به سراجای حکا’ مشهور است و در صنعت حکاکی خاتم مهارت خاص داشت. از شغل مزبور صاحب وقوف و به حسن اخلاق معروف به وده. از اوست: از ضعف بهر جا که نشستیم وطن شد از گریه بهر سو که گذشتیم چمن شد. (از آتشکدۀ آذر چ شهیدی ص 182). وی در سنۀ 1089 هجری قمری به اصفهان درگذشته است. رجوع به الذریعه ذیل دیوان حکا’ اصفهانی و تذکرۀ نصرآبادی صص 143- 144 شود
