به وقت سپیده دم. به وقت سپیدۀ صبح: دژآگهی که به بیشه درون سپیده دمان ز بیم شنّۀ او شیر بفکند چنگال. منجیک (از لغت فرس ص 472). بمژده ز رستم هم اندر زمان هیونی بیامد سپیده دمان. فردوسی. چنین تا سپیده دمان بر دمید شب تیره گون دامن اندرکشید. فردوسی. کنون سپیده دمان فاخته ز شاخ چنار چو عاشقان غمین برکشد خروش و فغان. فرخی. چنین هر شب از دور پیدا شود سپیده دمان باز دریا شود. اسدی. سپیده دمان کز سپهر کبود رسانیده خورشید شه را درود. نظامی
