دعا. گویند: قضیت سبحتی. (اقرب الموارد). دعا و ذکر. (منتهی الارب) ، نماز تطوع یعنی نافله، زیرا نمازگزار در آن تسبیح گو است. (از اقرب الموارد). نماز نفل، یقال: قضیت سبحتی، ای تطوعی. (منتهی الارب) ، مهرۀ تسبیح. (منتهی الارب) (دهار). ج، سبح. رشته ای از گلوله های خرد از گل پخته و ناپخته یا سنگ رنگین و یا بلور و یا یسر یا یشب و جز آن که با آن شمار اذکار و اوراد نگاه دارند. در تداول فارسی بدان تسبیح نیز گویند: ور بدست جاهل بی باک باشد یک زمان دفتر بیهودگی و سبحۀ علبا شود. ناصرخسرو. دیده ام عشاق ریزان اشک دارند از طرب آن همه چون سبحه در یک ریسمان آورده ام. خاقانی. حریف صبوحم نه سبّوح خوانم که از سبحۀ پارسا میگریزم. خاقانی. عاشق برغم سبحه ّ زاهد کند صبوح بس جرعه هم بزاهد قرا برافکند. خاقانی. کوره پیغمبر و اصحاب او کو نماز و سبحه و آداب او. مولوی
