این میرزا برادر کوچکتر شاه مرحوم (یعنی شاه طهماسب اول) بود، عیش و عشرت را دوست میداشت و چند سال درخراسان فرمانفرمایی میکرد، در اقسام نظم و نثر طبع شوخ و متینی داشت، تذکرۀ شعرایی به اسم ’تحفۀ سامی’ تألیف کرد و سرانجام در آستانۀ شیخ صفی الدین منزوی و به شعر و شاعری مشغول شد، این رباعی از اوست: هرگاه که عشوه آن دلاویز کند عاشق ز بلا چگونه پرهیز کند باد است نصیحت کسان در گوشم اما بادی که آتشم نیز کند، (مجمع الخواص ص 24)، رجوع به آتشکدۀ آذر و فهرست سپه سالار ج 2 ص 461 و تاریخ ادبیات ادوارد برون ج 3 ص 495، 521، 564، شود
