خاندانی است که از قرن هشتم تا دهم در مازندران حکومت کردند و فرمانروائی آنان با قیام قوام الدین علیه کیا افراسیاب بن چلاوی بسال 760 هجری قمری آغاز و با عزل میر مرادبن میرزاخان که به دست امرای صفوی در اواخر قرن دهم واقعشد ختم گردید. حکام این خاندان عبارت اند از: قوام الدین بن عبداﷲ بن صادق معروف به میرزا بزرگ (760- 763 هجری قمری) کمال الدین بن قوام (763- 795) (که بدست تیمور در قلعۀ ماهانه سر نزدیک آمل محصور و اسیر و به کاشمر فرستاده شد و در آنجا به سال 801 وفات یافته) ، علی بن کمال الدین (821- 812 و813- 820) ، مرتضی بن کمال الدین (837- 856) ، مرتضی بن علی بن کمال الدین (821- 838) ، محمد بن مرتضی (837- 856) عبدالکریم بن محمد (856- 865) ، عبداﷲ بن عبدالکریم (865- 872) کمال الدین بن محمد (که حکومت را از عبداﷲ بن عبدالکریم گرفت ولی نتوانست خویشتن را در ساری مستقر سازد) زین العابدین کمال الدین محمد (872- 897) ، غیاث الدین بن محمدجلال الدین عبدالوهاب بن غیاث الدین بن کمال الدین بن قوام الدین (فرمان حکومت مازندران را از حسن بیک گرفت ولی معلوم نیست که هرگز در ساری بنام حاکم مازندران مستقر شده باشد). شمس الدین بن کمال الدین محمد (897- 905) ، کمال الدین بن شمس الدین (در 904 جانشین پدر شد) ، عبدالکریم بن عبداﷲ بن عبدالکریم (917- 932) ، میرشاهی بن عبدالکریم (932- 939) ، میر عبداﷲخان بن میر سلطان محمود بن عبدالکریم معروف به خان کوچک (939- 968) ، میرسلطان مرادبن شاهی (969- 972) ، میرعبدالکریم بن عبداﷲخان (متوفی 972) ، میر عزیزخان بن میرعبداﷲ، سلطان محمود بن سلطان مراد، معروف به میرزاخان، محمد بن سلطان مراد، میرعلی خان بن سلطان محمود بن عبدالکریم، میرمرادبن سلطان محمود بن عبدالکریم، میرمرادبن سلطان محمود (میرزاخان) که در 960 حاکم مازندران بود. رجوع به ترجمه مازندران و استرآباد رابینو ص 189 و 190 شود
