ابن هوازن بن عبدالملک بن طلحه النیشابوری قشیری اشعری شافعی صوفی، مکنی به ابوالقاسم وملقب به زین الاسلام از بنی قشیر و شیخ خراسان بود. وی مردی زاهد و عالم به دین بود. او از اعرابی است که به خراسان رفتند و نسبت او به قشربن کعب میرسد. در کودکی پدرش را از دست داد. از محضر استادانی معروف همچون علی بن حسین نیشابوری معروف به دقاق و محمد بن ابی بکر طوسی و ابی بکر فورک فقه و اصول آموخت. وی از بزرگان و شیوخ اهل تصوف و عرفان است و مورد توجه سلطان آلب ارسلان بود. از تألیفات اوست: تفسیر کبیر به نام التیسیر فی علم التفسیر. رساله فی رجال الطریقه. مختصر المحصل فی الکلام. المنتخب فی علوم الحدیث. لطائف الاشارات. رساله القشیریه. مختصر الهدایه و جز آن. وی به سال 376 هجری قمری متولد و در 465 به نیشابور درگذشت. (از الاعلام زرکلی و روضات الجنات صص 444- 446)
