خوانساری، شاعر ایرانی که در سال 1024 یا1031 هجری قمری درگذشت. وی مثنوی گوی و قصیده سرای آغازقرن یازدهم هجری و معاصر شاه عباس اول است. مجموعۀمثنویهای او به نام ’سبعۀ سیاره’ شامل هفت مثنوی: آذر و سمندر، شعلۀ دیدار، محمود و ایاز، میخانه، ذره و خورشید، سلیمان نامه، حسن گلوسوز است. و منظومۀ محمود و ایاز چند بار به طبع رسیده است. (فرهنگ فارسی معین ج 5). رجوع به آتشکدۀ آذر چ علمی ص 213 شود
