ابن عبدالرحمان. تابعی بود. (از منتهی الارب) (از آنندراج). درباره نام زبیر بن عبدالرحمان اختلاف است، برخی آن را با فتح ’ز’. و هموزن نام جدش زبیر بن باطی و دیگران با ضم ’ز’ ضبط کرده اند. بخاری بی تردید ضبط دوم را برگزیده و من خود آنرا در تاریخ بخاری دیدم که با قلم نوشته شده بود: استاد ما از علامۀ روزگار حفیدبن مرزوق نقل کند که یهودیان زبیر را (هر جا علم است) بفتح ’ز’ خوانند و دیگر عرب با ضم ’ز’. این سخن را ابن التلمسانی نیز نقل کند و شاید دلیلش آن باشد که یهود تلفظ زبیر را که نام کوه مناجات موسی (ع) است، ترجیح دهند و از آن تبرک جویند. بخاری گوید مسور بن رفاعه از زبیر بن عبدالرحمان نقل حدیث کند. (از تاج العروس). و ابن ابی حاتم رازی آرد: زبیر بن عبدالرحمان بن زبیر از راویان حدیث بود. وی از پدرش روایت دارد و مسعود بن رفاعۀ قرظی و فرزندش عبدالرحمان زبیر از او نقل حدیث کنند. (الجرح و التعدیل)
