احمد بن عمر بن محمد سیفی مرادی مذحجی، ملقب به صفی الدین و معروف به ’مزجد’ (847- 930 هجری قمری) قاضی و فقیه شافعی در تهامۀ یمن. تولد و وفات او در زبید واقع گردید. وی نخست عهده دار قضاء عدن و سپس قاضی موطن خویش (زبید) گردید. او راست: ’العباب المحیط بمعظم نصوص الاصحاب’ که کتابی بزرگ است در فقه و صاحب ’العقیق الیمانی’ درباره آن گوید: به اتفاق آراء علماء مصر و شام و یمن، در ترتیب و تهذیب و جامعیت، کتابی مانند آن تألیف نشده است. وی مدت 10 سال صرف تألیف این کتاب کرد. در فقه شافعی کتاب دیگری نیز دارد بنام ’تجریدالروائد و تقریب الفوائد’ در دو جلد، این کتاب نیز مانند کتاب پیشین چاپ نشده است. (از اعلام زرکلی چ 2 ج 1 ص 181). رجوع به النور المسافر ص 137، العقیق الیمانی (نسخۀ خطی) ، المکتبه الازهریه ج 2 ص 553 شذرات الذهب ج 8 ص 169 و فهرست دارالکتب ج 1 ص 502 شود
