یکی از زبانهای ایرانی است که در عهد هخامنشیان، زبان رسمی ایران بوده و با اوستا و سانسکریت شباهت تام دارد و کتیبه های هخامنشیان و برخی ظروف و مهرها بدین زبان و بخط میخی هخامنشی نوشته شده است. (حاشیۀ برهان قاطع چ معین ج 1 ص 351). رجوع به مقدمۀ برهان قاطع چ معین و ایران باستان ج 2 ص 1603، 1616، 1613، 2191، 2671، 2696 و ’ایران’، ’پارسی’، ’پارس قدیم’، ’فارس’، ’فرس هخامنشی’ و ’فرس قدیم’ شود
