محمد بن عمر بلخی مکنی به ابوعلی شاعر است و در کودکی از وطن خویش (بلخ) دور شد و به عراق و شام سفر کرد و بتقلید گروهی از شاعران که لقبی خاص مانند ناجم، ناشی، نامی، زاهی، طالع و طاهر اتخاذ کرده اند، خود را زاهر ملقب ساخت. سپس به خراسان بازگشت و در نیشابور اقامت جست. وی شعر بسیار میگفت وبدان ارتزاق میکرد. از جملۀ اشعار وی این دو بیت است که منسوب به ابوالحسن علی غزنوی است اما من از زبان خود او شنیدم و وی آنها را انشاء خویش میدانست: اقول و قد فارقت بغداد مکرها سلام علی عهد العطیفه و الکرخ هوائی و رائی و المسیر خلافه فقلبی الی کرخ و وجهی الی بلخ. (از یتیمه الدهر ج 4 ص 296)
