ابن البیطار گوید: معنی لغوی آن ریشه گل سرخی (الاصل الوردی) است. دیسقوریدوس گوید: این گیاهی است که در بلاد موسوم به ماقدونیا (مقدونیه) میروید و شبیه قسط (نوعی عود) ، ولی سبکتر از آن است. دندانه دار است و اگر آن را بسایند بوی گل سرخ دهد. جالینوس گفته است: قوت آن لطیف و محلل است و از گرم در آخر درجۀ دوم و اول درجۀسوم است بگفتۀ دیسقوریدوس اگر آن را با ناردین بیامیزند و آب آن را بر سر ریزند و بر پیشانی و صدغها نهند برای رفع سردرد بسیار سودمند باشد. (مفردات ابن البیطار). از ترجمه لکلرک این گیاه ساقط شده است
