ماه روزه. (از منتهی الارب). ماه نهم از ماههای قمری بین شعبان و شوال. ج، رمضانات، رماضین، ارمضاء، ارمضه. (از اقرب الموارد). ماه صیام. و رمضان سنگ گرم است و از سنگ گرم پای روندگان می سوزد و شاید که بوقت وضع این اسم ماه صیام در شدت گرما باشد و یا مأخوذ است از رمض که بمعنی سوختن است، چون ماه صیام گناهان را می سوزد لهذا به این اسم مسمی گشت و یا آنکه مشتق از رمض است و معنی رمض سوخته شدن پای از گرمی زمین، چون ماه صیام موجب سوختگی و تکلیف نفس است. (از غیاث اللغات). ماه نهم از سال هجری قمری بین شعبان و شوال و آن ماه روزه برای مسلمانان است و نام آن در لغت قدیم ناتق است. (از متن اللغه). ماه مبارک. شهراﷲ. (یادداشت مؤلف) : شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن. (قرآن 185/2). ماه رمضان رفت و مرا رفتن او به عید رمضان آمد، المنه لله. منوچهری (دیوان چ دبیرسیاقی ص 99). ملحد گرسنه در خانه خالی بر خوان عقل باور نکند کز رمضان اندیشد. سعدی (گلستان چ یوسفی ص 85). کسان که در رمضان چنگ می شکستندی نسیم گل بشنیدند و توبه بشکستند. سعدی. برگ تحویل می کند رمضان بار تودیع بر دل اخوان. سعدی (کلیات چ مصفا ص 721). ماه فرخنده روی برپیچید و علیک السلام یا رمضان سعدی (کلیات چ مصفا ص 721). زان باده که در میکدۀ عشق فروشند ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش. حافظ (دیوان چ قزوینی ص 184). روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است آری افطار رطب در رمضان مستحب است. شاطر عباس صبوحی
