ملاحسین رفیق اصفهانی متوفی بسال 1212 هجری قمری دارای طبعی ملیح و خلقی شریف بود و درشعرشناسی و شاعری پایۀ ارجمند داشت. ابیات زیر از اوست: کجاست آنکه پیامی ز دوستان برساند؟ کجاست آنکه به جسم فسرده جان برساند؟ نشان یار به من آرد و به جانب یارم نشانی از من بی نام و بی نشان برساند نسیم کو؟ که به بلبل شمیمی آورد از گل مسیح کو؟ که توانی به ناتوان برساند دو نامه کرده ام انشا ز شکر و شکوه بسویش بگویمش که به او هر یکی چه سان برساند یکی که هست درو شکر التفات نهانش ز من عیان بستاند به او نهان برساند یکی که هست درو شکوۀ تغافل فاشش ز من نهفته بگیرد به او عیان برساند سخن رسد چو به بیمهریار من بنهایت ز من درود به یاران مهربان برساند. غرض که قصۀ شوق مرا ز خطۀ کاشان به اصفهان و به یاران اصفهان برساند ز تاب تشنگی آن را که جانش آمده بر لب که آب زندگی و عمر جاودان برساند. (از آتشکدۀ آذر چ دکتر شهیدی ص 380، 379 و فرهنگ سخنوران). رجوع به سبک شناسی ج 3 ص 311 و مجمع الفصحا ج 2 ص 143، 142 و قاموس الاعلام ترکی ج 3 و ریحانه الادب ج 2 ص 89 و روز روشن ص 255، 254 و ریاض الجنه نسخۀ خطی کتاب خانه حاج محمد نخجوانی روضۀ 5 قسم 2 ص 832 و نگارستان دارا نسخۀ خطی کتاب خانه شادروان سعید نفیسی نگار خانه 4 و نگارستان سخن چ هندوستان ص 33 و فرهنگ سخنوران و مآخذ مندرج در آن شود
