رضی شیرازی. سیدمرتضی شیرازی، از گویندگان قرن یازدهم هجری قمری بود از سادات شریف شیراز و در زمان وزارت میرزا معین الدوله محمد قاضی القضاه شیراز بود. تکیۀ زیبایی بر سر مزار شاه شجاع ساخته بود و در آنجا با اهل دل به صحبت می پرداخت. او رضی تخلص داشت. اینک چند بیت از آثار او: هر چه ما بیداد می پنداشتیم آن داد بود خصمی افلاک با ما سیلی استاد بود. زبان تادر دهان دارم حدیث اوست می گویم چو مرغ دوست تا دم می زنم یا دوست می گویم. می دهم جان به رهت مرتبۀ فقر و فناست چه کنم گرد سرت عالم درویشی هاست. آن غلطفهم این گمان دارد که از من برده دل من فراغت دارم و او ناز ضایع می کند. (از تذکرۀ نصرآبادی ص 178). رجوع به قاموس الاعلام ترکی ج 3 و فرهنگ سخنوران و صبح گلشن ص 179 و مرآه الفصاحه حرف الراء و سفینۀ خوشگو حرف ’ر’ و نگارستان سخن ص 32 شود
