یا رضای اصفهانی، میرزاسیدرضا. از سادات حسینی اصفهان و در کمال زهد و تقوی بسیار خوش صحبت بود. در عهد شاه سلطان حسین به منصب نقابت منصوب و هم در آن زمان به اجدادش محشور شد و گاهی شعر می گفت، این دو بیت از او مسموع و ثبت شد: هرگه که چشم مست ترا یاد می کنم خاموش می نشینم و فریاد می کنم. اشکم ببین ز دیدۀ بیتاب می رود تا چشم کار می کند این آب می رود. (از آتشکدۀ آذر چ شهیدی ص 181). و رجوع به فرهنگ سخنوران و نگارستان سخن ص 32 شود
