بازبردن آغاز به انجام. و در اصطلاح عروض آن است که کلمه ای که در آخر بیتی بیاید آنرا عیناً در آغاز بیت بعد تکرار کنند: قوام دولت و دین روزگار فضل و هنر ز فضل وافر تو یافت زیب و فر و نظام نظام ملت و ملکی عجب نباشد اگر به رونق است در این روزگار کلک و حسام. یا: ای رخ و زلفین تو در فتنه دام روزگار کرده ام در عشق تو دل را بکام روزگار روزگار از روز و شب باشد رخ و زلفین تو روزگاردیگرند، ای من غلام روزگار. (از بدیع و عروض و قافیه تألیف همایی و... ص 33). و رجوع به المعجم چ مدرس رضوی ص 252 و صناعات ادبی تألیف همایی ص 98 شود
