معنی ربیعه بن زراره ربیعه بن زراره (رَ عَ تِ نِ زَ رَ) عتکی، مکنی به ابوالحلال... بنابه نوشتۀ ابن جارود جاهلیت را درک کرد و سپس در بصره سکنی گزید. احمد در کتاب زهد به واسطه ای از وی روایت دارد. او در یکصدوبیست سالگی درگذشت. (از الاصابه ج 1 قسم سوم) لغت نامه دهخدا
