شیخ رباعی مشهدی. صادقی کتابدار گوید: درویشی و ریاضت کشی داشت و مقبول سلطان ابراهیم میرزا، بلکه میرزا منظور وی بود. از درویشی خالی نبود و از اقسام شعر به رباعی نامیده شد. این رباعی ها از اوست: ای گل دلم از تو گو ندیم غم باش محروم ز وصل غیر و گو محرم باش مرهم نه داغ دل بیدردان شو گو داغ دل من از پی مرهم باش. # گریان رفتم پیش رخ زیبایش شداشک روان بروی مه سیمایش بر من نگریست اشک من روی نمود در آینۀ روی جهان آرایش. # این رباعی را گرم گفته است: در دل غم یار و یار در دل ما را غم در دل و غمگسار در دل ما را ما چهره ازو بخون دل کرده نگار وین طرفه که آن نگار در دل ما را. (از مجمعالخواص ترجمه خیام پور ص 265). سامی نیز بدون ذکر نام و مشخصات دیگر گوید: ’شیخ رباعی مشهدی از گویندگان ایران و بیشتر اشعار وی عبارت از رباعی بوده’و سپس رباعی زیر را از او نقل میکند: از گل طبقی نهاده کاین روی منست وز مشک خطی کشیده کاین موی منست صد نافه بباد داده کاین بوی منست آتش بجهان درزده کاین خوی منست. (از قاموس الاعلام ترکی). صاحب الذریعه از تحفۀ سامی ج 5 ص 132 گوید: او اهل مشهد بود و در آنجا گوشه نشینی گزیده بود. سپس بنقل از تذکرۀ خوشگو گوید: او در عهد اکبرشاه به هند مسافرت کرد. و رجوع به تذکرۀ غنی ص 56 و صبح گلشن ص 172 شود
