میرزا ابوالقاسم بن میرزا عبدالنبی حسینی شیرازی در اعیان الشیعه آرد: عالم فاضل و حکیم متکلم عارف شاعر ماهر امامی المذهب بوده و به راز تخلص مینمود و قصیده ای در مدح حضرت ولی عصر عجل اﷲ فرجه گفته است، نگارنده گوید که راز با رضاقلی خان هدایت متوفی در 1287 هجری قمری معاصر بود و هدایت در کتاب ریاض العارفین خود که در 1260 هجری قمریتألیف کرده گوید: راز از اکابر صوفیه و مفاخر سلسلۀ ذهبیه و به علو درجات معروف و با صفات حمیده موصوف و با اینکه هنوز در عنفوان جوانی است علامات پیری از ناصیۀ حالش پیداست و در نعت حضرت ولی عصر گوید: ای تو ظاهر به کسوت اطوار وی تو پنهان ز رؤیت ابصار ای وجود تو اولین جنبش ای ظهور تو آخرین اطوار، تا آنجا که گوید: تا بکی با خمول جفت و قرین تا بکی با خفا مصاحب و یار جلوه ده مهر رخ ز عالم غیب بین جهان را ز کفرچون شب تار همه دجّال فعل و مهدی شکل همه ایمان نما و کفرشعار، زمان وفات او بدست نیامد، (ریحانه الادب ج 2 ص 59)
