نوعی از ذکر درویشان که تلفظ آن بشرکت زبان و سینه باشد بوجهی که آواز کشیدن اره بدان مفهوم شود یعنی لفظ اﷲ را بسوی بینی کشند و لفظ هو را بجانب قلب و سینه و این کشیدن و فروبردن هر دو لفظ مذکور به زور و شدت باشد لیکن به آواز حزین و صوت متوسط. (از غیاث). و در بهار عجم نوشته نوعی از اذکار مشایخ که به گلو کنند نه بر زبان و آن حق است: به آن خدای که از شوق او چو اهل سلوک به ذکر ارّه بود بر نهال خشک چمن. سلیم (از آنندراج). از آن ز سیر چمن میبرم ز خود پیوند که ذکر ارّه ز هرشاخسار می شنوم. صائب (از آنندراج)
