قال الطویق بن عاصم النمیری: عرفت لحبی بین منعرج اللوی و اسفل ذات البان مبداً و محضراً الی حیث فاض المذنبان و واجها من الرمل ذی الارطی قواعد عقّرا بهاکن اسباب الهوی مطمئنه ومات الهوی ذاک الزمان و اقصرا. قال - المذنبان - وادیان بذات البان. و بان من قری مصر و بان من قری نیسابور، ثم من قری ارغیان. (معجم البلدان یاقوت حموی). ابن الاثیر در المرصع گوید: نام موضعی است و در اشعار عرب بسیار یاد شده است و بان درختی است مشهور که میوۀ خوشبوی دارد شاعر گوید: و یوم بذات البان قصر طوله حدیث یکادالروح تشبهه لطفا
