حافظ یاری، از شعرائی است که در اوائل روزگار میرعلی شیر نوائی بوده اند در مجالس النفائس آمده است: حافظ یاری یاری شیرین گفتار شیرین کردار بوده و در علم قرائت بی نظیر و اکثر اوقات به تلاوت قرآن مشغولی داشته و همیشه همای همت را بر نصیحت مردم میگماشته، و از جملۀ مصاحبان میرعلیشیر بوده است، و این مطلع در انصاف از اوست: گرم بر سر هزار آید بلا شایستۀ آنم که هستم بدترین خلق و خود را نیک میدانم، در مدرسه اخلاصیه وفات یافته و قبرش در کوچۀ صفاست و نام این دو جاگواه نجات اوست واﷲ اعلم (مجالس النفایس ص 212) و در صفحه 39 همان کتاب آمده است: یاری بغایت خوش طبع و خوش صحبت و شیرین کلام بود و بیشتر اوقات تلاوت قرآن میکرد و علم قرائت راخوب می دانست در باب موعظه و انصاف این مطلع ازوست: گرم بر سر ... الخ در مدرسه اخلاصیه جامه نهاد و مزارش به سر کوچه صفا اتفاق افتاد، در مجالس النفایس ذیل مجلس سوم (ذکر شعرائی که میرعلیشیر به ملازمت ایشان رفته یا بخدمت میر آمده اند ص 86)، آمده است که این مطلع ازوست: نخواهم پیش مردم دیده بردیدار یار افتد چو پیش آید نظربر روی او بی اختیار افتد، صاحب تذکرۀ صبح گلشن آرد: یاری استرابادی، مردی عابد و زاهد بود و به یاری جودت طبیعت نکته سنجی مینمود، از اوست: گفتی که خواهمت به جفا زار زار کشت غافل شدی گدای ترا انتظار کشت، نخواهم پیش مردم دیده بر رخسار یار افتد چو بیش آید نظر بر روی او بی اختیار افتد، (صبح گلشن ص 611)
