دوبحری. شعری که در دو بحر عروضی ساخته و خوانده شود و آن را ملون و ذوبحرین نیز خوانند. مانند بیت زیر که هم می توان به صورت ’مفتعلن مفتعلن فاعلن’ تقطیع کرد و بحر سریع مطوی موقوف دانست و هم به صورت ’فاعلاتن فاعلاتن فاعلن’ خواند و بحر رمل مسدس محذوف شمرد. (از یادداشت مؤلف) : ای مه شکرلب شیرین دهن ای بت سنگین دل سیمین ذقن. - دوبحر زدن، شعر گفتن به نوعی که به دوبحر توان خواند و این از محسنات است. (آنندراج)
