پشت سر هم (مکانی). پشت سر یکدیگر. بدنبال هم. قدم بقدم و گام به گام. پیوسته به یکدیگر. متوالیاً. متعاقباً. درست در پی. با کمی فاصله در عقب. لاینقطع. (یادداشت مؤلف). متعاقب و متوالی و دنبال یکدیگر آمده. (انجمن آرا) (آنندراج). متعاقب و پی یکدیگر. (برهان) (لغت محلی شوشتر) (از ناظم الاطباء). پیاپی. (از شرفنامۀ منیری) : چو زال سپهبد ز پهلو برفت دمادم سپه روی بنهاد تفت. فردوسی. دمادم برون رفت لشکر ز شهر وزآن شهر نایافته هیچ بهر. فردوسی. می و جام و نخجیر بر هم زنیم دمادم نبید دمادم زنیم. فردوسی. کمربسته لشکر درآمد چو کوه ز زابل دمادم گروهاگروه. فردوسی. محمودیان لشکر خیاره روان کرده بودند و مثال داده بودند تا... اگر ممکن گردد بکشند و لشکرها دمادم بود. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 233). هم جانب بنده را حشمتی افتد در دل مخالف وموافق و هم پسر کاکو و دیگران دانند که از جانب خراسان لشکر دمادم است. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 400). تا این غایت هفتادواند غلام آورده اند و دیگر دمادم است. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 409). از مستی خاصه شراب صرف واز مستی دمادم پرهیز کنید. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). یک صله مادح تو ناستده اندرآید دمادمش دگری. مسعودسعد. یوسفی از برادران گم شد آفتاب از میان انجم شد... مرکب شهسوار خوبان رفت لاشۀ صبر ما دمادم شد. خاقانی. بانوی شرق و غرب تویی بر درت مرا قصّه دمادم است که غصه دمادم است. خاقانی. لشکر مغول نیز دمادم او روان شدند. (تاریخ جهانگشای جوینی). بگردان ساقیا جام لبالب به کردار فلک دور دمادم. سعدی. - دمادم آمدن کسی (سپاهی، گروهی) ، پی یکدیگر آمدن آنان. (یادداشت مؤلف) : دمادم به لشکرگه آمد سپاه تبیره زنان برگرفتند راه. فردوسی. من اکنون ز خلخ به اندک زمان دمادم بیایم پس اندر دمان. فردوسی. دو هفته برآمد به فرمان شاه دمادم به لشکرگه آمد سپاه. فردوسی. وز ایران دمادم بیامد سپاه ز راه بیابان سوی رزمگاه. فردوسی. بوالمظفر.... آمد... و دیگران دمادم وی. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 246). و مخالفان دمادم آمدند. (تاریخ بیهقی). ز بهر آنکه بنمایندمان آن جای پنهانی دمادم شش تن آمد سوی ما پیغمبر از یزدان. ناصرخسرو. - دمادم چیزی روان گشتن، با فاصله کم در پی او روانه شدن: تو چو خر پیش من روان گشته من چو خربندگان دمادم خر. سوزنی. - دمادم رسیدن سپاهی (عده ای) ، به دنبال هم آمدن آنان. پی یکدیگر آمدن آن سپاه یا عده. (یادداشت مؤلف) : ز دریای گیلان چو ابر سیاه دمادم به ساری رسید آن سپاه. فردوسی. مردم سلطان (مسعود) دمادم می رسید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 233). دمادم این مبشران رسید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 409). و استادم منهی مستور باوی نامزد کرد چنانکه دمادم قاصدان آنها می رسیدند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 366). خداوند سلطان به بلخ است و لشکر دمادم می رسد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 354). و گرگان بازگذاشت و درون تمیشه آمد و خجستانی تا به رباط حفص دمادم او برسید و خزاین و بنه را دریافت. (تاریخ طبرستان ج 2 ص 248). - دمادم فرستادن، پی درپی فرستادن. به دنبال هم روانه ساختن. (یادداشت مؤلف) : بسا تنا که فرستد دمادم اندر پس سنان نیزۀ او از وجود سوی عدم. فرخی. قاصدان دمادم فرستادند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 561). معتمدان می فرستادند دمادم با هر یکی لطفی و نوعی از نواخت و دلگرمی. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 51). چه خواهد همی زو که چندین دمادم پیمبر فرستد همی بر پیمبر. ناصرخسرو. - دمادم کردن، پی در پی هم کردن. به هم پیوستن. به هم پیوسته و متصل ساختن. (یادداشت مؤلف). در دنبال هم قرار دادن. پی هم قرار دادن. یکی بعد دیگری قراردادن: جمازه ها را در بادیه دمادم کرد به آب کرد همی ریگ آن بیابان تر. فرخی. طلیعۀ لشکر دمادم کنید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 354). - دمادم کسی رفتن، درست در پی رفتن. به دنبال وی رفتن. (یادداشت مؤلف) : شه شد به مبارکی سوی شهر فرمود که تو روی دمادم. عمادی شهریاری. ، النعل بالنعل. طابق النعل بالنعل. سخت پیرو. (یادداشت مؤلف) : ای حکم ترا قضا پیاپی وی امر ترا قضا دمادم. انوری
