دریاچۀ پهناوری است در آمریکای شمالی، میان دومینیون متعلق بانگلیس و ممالک متحده از جانب شمال غربی محدود است بخطۀ قناده از دومینیون مزبور و از جهت جنوب شرقی با جمهوریهای نیورک، پنسیلوانی، و اوهیو متعلق بممالک متحده و از سوی مغرب بجمهوری میشیگان نیز از ممالک متحده. اریه، در زبان قوم وحشی ایرگو که اهالی اصلیۀ این قطعه بوده به معنی گیلاسستان است. این دریاچه چهارمین دریاچۀ وسیعی است که بوسیلۀ رود سن لوران با همدیگر متصل و مربوط میشوند آب دریاچۀ هورون که در جانب فوقانی دریاچۀ مذکور واقع گشته بواسطۀ نهر یک کیلومتری سنت کلر به این دریاچه وارد میشود و در اثنای جریان خود دریاچۀکوچکی تشکیل میدهد و آنرا دریاچۀ سنت کلر گویند. دریاچۀ اریه از جنوب غربی بسوی شمال شرقی در بین 41 درجه و 25 دقیقه و 44 درجه و 55 دقیقه عرض شمالی، 85 درجه و 54 دقیقه و 81 درجه و 15 دقیقه طول غربی امتداددارد طول اعظم آن به 385 هزارگز و عرض اعظم آن به 91هزارگز بالغ میشود و مساحت سطح وی قریب 000، 25 کیلومتر است. ارتفاع سطح آن از سطح دریا 174 است یعنی 4 گز پست تر از سطح دریاچۀ هورون مذکور در فوق و از سطح دریاچۀ انتاریو که در زیر آن جا دارد 104 گز بلندتر است و از این رو فضول آبهای دریاچۀ مزبور بدریاچۀ انتاریو میریزد و در نتیجۀ این عمل آبشار معروف نیاگارا بوجود می آید. عمق این دریاچه بسیار کم است وکف آن بواسطۀ گلهائی که همراه رودهای وارده بروی می آیند تدریجاً موجب بالا آمدن و پرشدن وی میگردد و دور نیست که بمرور دهور خشک و مبدل بنهری شود. آب آن مواج و پرتلاطم است در فصل زمستان بواسطۀ انجماد مانععبور سفاین است. در سواحل آن قصبه های بزرگ و اسکله هاست مانند: بوفالو، اریه، تولدو، دتروآ
