معنی دبر

دبر

(دُ بُ)

پس. (ترجمان القرآن جرجانی). ج، ادبار. (مهذب الاسماء). ج، دبور. (منتهی الارب) (غیاث). مقابل قبل، پیش. (مهذب الاسماء). دبر. (منتهی الارب). کون. اندام پس. مجازاً مقعد. (غیاث). نشین.نشستگاه. نشیمن گاه. عضرط (ع ر / ع ر) . تینه.جعماء. (منتهی الارب). مفسا. قین. ماتحت. پیزی. هرچه بتر. بن مردم. سافله. انجیره. شرم. اندام پسین. پس مردم. بنوده. جوانه. منتحه. منتجه. (منتهی الارب). نباغه. الیه. نبور. نباجه. وجاء. (بحر الجواهر). وباغه. منشجه. (بحر الجواهر). سته. جار. جباعه. پشت.اندام پسین. است. عواء. (منتهی الارب) :
رایحۀ جنت ز بینی یافت حر
رایحۀ بینی کی آید از دبر.
مولوی.
سعدانه، حلقۀ دبر. (از منتهی الارب)، پشت. (غیاث) (منتهی الارب). پس هر چیز. نقیض قبل. (غیاث اللغات) (مهذب الاسماء). دبر. (غیاث) :
در پذیرفتن اسلام به سی سال زدند
غازیان در دبر دیر خدایت تکبیر
غازیی هست که تکبیر نگوید هرگز
بدر دیر به تصحیف تو آید شبگیر.
سوزنی.
، آخر هر چیز. دبر. (منتهی الارب). ج، ادبار. دبور. (مهذب الاسماء).
- دبر الشهر، آخر ماه. (منتهی الارب). و رجوع به دبر شود.
- دبراللیل، آخر شب.
، گوشۀ خانه. دبر. (منتهی الارب)، بز نراختۀ سه یا چهار ساله. (در تداول مردم گناباد خراسان)