نامش میرزا علی مردان. در اصفهان به اکتساب کمالات متداوله پرداخته و بنا در قدح و مدح نهاده و عمر را به اهاجی رکیکه بسر رسانیده پس توبه کرد. در سال 1098 هجری قمری در نخجوان درگذشت. این اشعار از اوست: دلم خلد برینست و خیال یار رضوانش خیابانش طریق عشق و سامان پیش از امکانش جداول جوی خون و چشم گریان چشمۀ کوثر مقاصد دوری از مقصود و رخت رنج دورانش خدا خلاق خلقست و نبی الله مقصودش نبی جان جهانست و ولی الله جانانش. (از مجمعالفصحا ج 2 ص 111)
